Ik wist niet dat ie dood was en snap nu pas waarom Lou Barlow van Sebadoh het vanavond zo vaak over Lou Reed had… Net als het verscheiden van Jay Reatard las ik ook deze onheilstijding op het voetbalforum waar ik vaak kom en waar ik net nog wat na zat te lezen over het bizarre voetbalweekend. Zie ik het RIP topic , denk ik “effe kijken wie er nu weer dood is”….
Lou Reed. Dood.
Zwaar klot’n. Grote held. Met the Velvet Underground natuurlijk, maar ook met zijn muziek na the Velvets. “Songs for Drella” over Warhol, die hij samen met John Cale maakte, dat vind ik een plaat waarvoor het woord magistraal uitgevonden is. Eén van de mooiste platen die ik heb.
New York, dat is een bewijs dat niet elke 60’s rocker 20 jaar later niet meer relevant is.
Berlin, daar staan nummers op, merg & been teksten & muziek, van een enorme schoonheid.
Lou Reed live, met geweldige uitvoeringen van Walk on the Wild Side, Vicious, Waiting for my Man, Oh Jim, Satellite of Love, Oh Jim, Sad Song.
Een live plaat die ik ontzettend vaak heb geluisterd en nog steeds regelmatig luister.
Omdat er nummers op staan die al geweldig zijn, maar die op die plaat nog eens in de overtreffende trap van geweldig uitgevoerd worden.
Lou Reed dood. De dood van celebrities neem ik meestal voor kennisgeving aan. Maar Lou Reed dood. Dat raakt me. Net zoals de dood van Jay Reatard. Of die van Zappa.
Rest in Peace Lou.
Wat mij betreft één van de allermooiste nummers ooit… Open House.
“There are no stars at the New York sky, they’re all on the ground”…
Abubakari de Vries' Blog 
Een van mijn favoriete teksten uit ‘Style it takes’:
I’ve got a Brillo box
and I say it’s art
It’s the same that you can buy
in any supermarket
But I’ve got the style it takes.
Mijn definitie van kunst sinds ik deze tekst hoorde.
Sometimes I feel so happy
Sometimes I feel so sad
Sometimes I feel so happy
But mostly you just make me mad
Baby you just make me mad
Linger on your pale blue eyes
Thanks Lou, rest in peace