Abubakari leest het boekenweekgeschenk — De Zomer hou je ook niet tegen – Dimitri Verhulst

Ik had nog nooit een boek van Dimitri Verhulst gelezen. Zijn laatste boek heet Kaddisj voor een kut. Ik ben geen fatsoensrakker, maar ik vind het gewoon een lelijke titel. Never judge a book by its title, vooruit. Maar ik heb liever dat mijn boek Al die tijd de Duivel of Schurkenbloed of Honderd jaar eenzaamheid heet. Of Rummelplatz, wat tot nu toe trouwens een mooiere titel is dan boek. Ik had daar meer -of teveel- van verwacht, maar daar hebben we het nog wel eens over.
De Helaasheid der Dingen is ook een Dimitri Verhulst boek én een mooie titel en ik heb daar reeds goede dingen over gelezen en dat boek wil ik tzt nog wel eens gaan lezen.

Maar dat alles geheel terzijde. Het boekenweekgeschenk. Met als thema waanzin.
Over een 60 jarige man die een vegetatieve imbeciel uit zijn verpleeghuis ophaalt en mee neemt naar de Provence. Om hem daar het verhaal te vertellen van hoe hij de moeder van de imbeciel ontmoette. Over hun daverende liefde.
De jongen zegt niets terug, maar dat is voor de man niet erg. Het is een zelfingenomen intellectueel die zichzelf graag hoort praten. Die dure woorden gebruikt en een congres een colloquium noemt. Ja toe maar. Nadeel nummer 1 van dit personage, hij blijft van papier, want ik kan mij niet voorstellen dat er echt mensen zijn die zo praten als deze Pierre.
Ander nadeel, hij valt voor een perfecte prachtig mooie vrouw. Dat kan, maar dat die perfecte prachtig mooie vrouw voor zo’n zelfingenomen magere babbelzieke kwast valt, ik vond dat niet geloofwaardig.

Het verhaal op zich is wel aardig. Het is mooi geschreven, er staan enkele leuke vondsten in, maar de stijl is beter dan het verhaal. Echt boeiend of meeslepend wordt het nooit. En dat is niet alleen omdat de hoofdpersoon een waanzinnig irritante zak hooi is. En waar je dan een dramatische ontknoping verwacht, want het is al gauw duidelijk dat het paar niet meer samen is, valt die ontknoping ook nog eens zwaar zwaar tegen.
Al met al een leuk verhaaltje, niet meer maar ook niet minder. Telt 94 pagina’s en dus vlot uit, maar om te zeggen dat ik opeens extra haast maak met het plan ooit nog eens De Helaasheid der dingen te gaan lezen, dat dan weer niet.