In januari las ik deel 1 van dit ongeveer 1000 paginas tellende duo. Ik was toen niet erg enthousiast (klik).
Desalniettemin toch deel 2 bij de biep gereserveerd en er een week geleden aarzelend en met enige twijfel toch maar aan begonnen. Deel 1 las niet zo vloeiend, zou ik het tweede deel anders maar gewoon terug naar de biep brengen? Nee dus. Gelukkig niet.
Want deel 2 beviel me een stuk beter. Ongeveer zes weken nadat ik deel 1 uit had ging ik verder. Net zoals het verhaal ook verder gaat, met hoofdstuk 33. Het is gewoon 1 boek, in tweeën uitgebracht. Ik vond het eerste stuk van deel 1 ook het minste, er gebeurde mij toen te weinig. Verder in het boek vond ik het al wel beter worden.
En dat zette zich in deel 2 voort. Ik heb wel eens als ik een dag of 4 of 5 niet in een boek gelezen heb dat ik weer in het verhaal moet komen en dat soms even duurt. Dat had ik bij deel 2 niet, ondanks dat er zes weken tussen zaten gleed ik in no time terug in het verhaal en nu voelde het verblijf in Murakami’s universum opeens wel weer prettig. Iets wat me in deel 1 niet lukte. Maar de naamloze hoofdpersoon, Marie & Shoko Akigawa en Menshiki hadden schijnbaar toch een plekje in mijn hoofd gevonden en ik bleek blij te zijn ze na zes weken weer terug te zien.Het verhaal kreeg wat meer tempo, er gebeurde wat meer, het mysterie kreeg wat meer diepte, er werden nog wat geschiedenissen uit de doeken gedaan en zo zat ik in deel 2 een stuk lekkerder in het verhaal dan in deel 1. Het mysterie zette zich voort, de bizarre wereld van Murakami kwam weer volledig tot bloei. Je krijgt zoals wel vaker bij Murakami op veel vragen geen antwoord, maar dat vind ik niet zo’n probleem. Waar dit verhaal nu precies een metafoor voor was weet ik eerlijk gezegd niet, eigenlijk slaat het hele verhaal ook nergens op, maar als je je open stelt voor de rare fantasie van Murakami kom je ergens terecht waar je maffe dingen kunt zien. En dat vind ik leuk. Zo was deel 2 dus een dikke meevaller na het mij tegenvallende deel 1. Dit duizend paginas tellende duo komt niet in mijn Murakami top 3 (1. Kafka op het Strand, 2. De Opwindvogelkronieken, 3. 1q84), maar al met al vond ik het vooral dankzij deel 2 toch wel zeer de moeite waard en dat had ik na deel 1 eigenlijk niet verwacht.
Zoals Commendatore zou zeggen, mocht jelui deel 1 niet zo geweldig vinden kunt jelui beter toch gewoon aan deel 2 beginnen.
Abubakari de Vries' Blog 