Boekrecensie O, Louis – Hugo Borst

Liefst 400 paginas over Louis van Gaal, is dat niet te veel? Ja en nee.

Hugo Borst is er eerlijk over, hij is geobsedeerd door Louis van Gaal. Denkt dagelijks aan van Gaal en hun niet uitgesproken ruzie zit hem enorm dwars.
Van Gaal beschuldigde Borst ervan dat hij iemand zijn telefoonnumer had gegeven. Dat was niet zo. Borst boos, van Gaal niet gediend van de GVD’s en ander onoirbaar taalgebruik en de breuk tussen Hugo & Louis, die gezamenlijke vrienden en een Sparta band deelden, was een feit. Die onherstelbare breuk is één van de rode draden die door het boek lopen.
Hugo schrijft een brief ter verzoening, maar daar gaat van Gaal niet op in. Schijnbaar is Louis belangrijker voor Hugo dan andersom…

Te dik? Nee.
Ondanks dat 400 paginas over een van Gaal obsessie veel is is het toch een leuk boek. Dat komt mede doordat ik persoonlijk wel een liefhebber ben van de schrijfstijl van Hugo Borst. In dit boek kiest hij de vorm van heel veel korte hoodstukken, variërend van een alinea tot enkele paginas. Uitgeschreven clashes op persconferenties (de klassiekers), psychologisch zelfonderzoek en psychologisch van Gaal onderzoek (inclusief een psychiater of twee), ontmoetingen tussen Hugo & Louis, de rol van Truus(je) en anekdotes over Louis vormen een deel van het onderzoek naar de psyche van Louis van Gaal. Borst heeft daarnaast een aantal BN’ers naar hun mening over van Gaal gevraagd en heeft de van Gaal genealogie uit laten zoeken wat ook een -wat langer maar wel leuk – hoofdstuk oplevert. Borst onthult ook dat van Gaal een kwade dronk heeft en met een borrel teveel op zijn vrouw kleineert… Tsja, dat zijn dan weer van die dingen waarvan ik me afvraag of ik dat wil weten.

Te dik? Ja
Theo Maassen, Anna Enquist, Herman Koch, Nico Dijkshoorn, de dames van het geweldige Toren C, Maarten van Rossem, Erik van Muiswinkel, Klaas Vos, André van Duin en (psychiater) Bram Bakker, ze komen allen aan het woord over Louis van Gaal.
En onmdat ze vrijwel allemaal globaal zo’n beetje de mening over van Gaal hebben (geniale man, zó jammer dat ie zich telkens laat gaan, zoek hulp!) komen sommige meningen en zaken wel heel erg vaak terug in het boek. Daar bezondigt Borst zich zelf ook aan. Weer lezen dat van Gaals gedrag neigt naar autisme en dat hij met zijn eeuwige normen en waarden zijn excuses aan had moeten bieden vanwege zijn valse beschuldiging aan het adres van Hugo Borst. Wat dat betreft had het wel iets korter gekund.

Maar voor de rest een erg vermakelijk boek over Louis van Gaal. Of: een erg vermakelijk boek over de obsessie van Hugo Borst voor Louis van Gaal. Hugo Borst heeft genoeg zelfspot om te laten zien dat hij eigenlijk teleurgesteld is dat de BN’ers die hij opzoekt zijn (deels) afkeer van van Gaal niet zo delen als gehoopt. En hij geeft tevens toe in sommige dingen op van Gaal te lijken. Zoals “Mevrouw Borst” hem soms toe bijt “Ja Louis van Gaal, het is goed met je”.