Sowieso één van de te gekste concerten waar ik ooit heen ben geweest! 1 juli 2022, Daniel Romano’s Outfit in Vera. Eerste nummer is van de show in Vera:
Julianna Riolino rockt en swingt en zingt, “my brother Ian Romano” op drums en natuurlijk de op een Canadese tour verwekte Bob Dylan bastaard zoon Daniel Romano himself. Godsamme, wat swingde en rockte dat ongekend geweldig en wat een supershow was dat!
Zelf ook nog een paar nummertjes gefilmd om nog eens na te kunnen genieten, deze onder andere:
Vijftig boeken in 2022, al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat er ook twee tussen zaten die ik niet uitlas, maar dat moet ik zelf weten. Ik las ze wel, maar niet helemaal, zullen we maar zeggen. Met een beetje geluk kun je op het plaatje drukken en het zo wat groter aanschouwen.
Twee boeken van het jaar dit jaar, ik dacht doe eens gek. Uit het juryrapport:
Wat it is om bang te wêsen – Sipke de Schiffart Tien korte verhalen die zich afspelen op het Friese platteland. In deze verhalen spelen depressie, eenzaamheid, angst, misantropie, seks en onbehouwen reacties een grote rol. Dood en zelfmoord komen vaak voorbij zonder dat het een zwaar of deprimerend boek is, de Schiffart beschikt over een fijne portie zwarte humor. Het verlangen naar liefde en alles wat daarbij mis gaat wordt in een aantal zeer wonderlijke en prachtige verhalen beschreven. Gewetenloze mannen die in staat zijn tot rare dingen, een man die op een dating site een vrouw uit duizenden vindt die haar nickname vervolgens eer aan doet, wraak na een avondje politieke discussie, de Schiffart is een Friese Carver, maar bij de Schiffart loopt het vaak ongelooflijk uit de klauw. Zijn roman uit 2020 las ik vorig jaar, ook een prachtig boek, deze 10 korte verhalen vond ik zelfs nog beter. Hopelijk is ie druk bezig met schrijven want ik heb er een favoriete schrijver bij!
Sing Backwards and Weep – Mark Lanegan Sodeju, wat een boek! Ruw, goor, gemeen en nietsontziend. Mark Lanegan schrijft over zijn jeugd waarin hij al vlot aan de drank en drugs raakt, zijn jaren bij Screaming Trees waar hij nooit echt tevreden was en waar hij op voet van oorlog stond met één van zijn bandgenoten. Hij is hard voor zichzelf, heeft een vrij lage eigendunk, maar ook voor heel veel mensen om hem heen. Ondertussen raakt hij steeds zwaarder verslaafd aan de heroïne. Hij beschrijft de dagelijkse struggle, zeker als ie op tour is is het een hele strijd om elke dag te scoren om niet ziek te worden.
Maar ook zijn manier van leven als ie niet aan het touren is. Dealen, stelen, bedonderen om aan dope te komen. Tegen het eind van het boek (eind jaren 90) is ie dakloos, wordt ie gezocht door politie en door dealers die hij bestolen heeft, is ie lichamelijk volledig op, zijn armen liggen open van alle infecties.
Daarnaast veel verhalen over mensen uit de muziekbizz, concerten of optredens waarbij hij ziek of zwaar onder innvloed was, zijn band met Kurt Cobain en met Layne Staley, de hulp die Courtney Love hem geboden heeft, zijn haat jegens Liam Gallagher van Oasis en nog een enorme lading bizarre voorvallen en avonturen.
En dan te bedenken dat deze eeuw nog onbesproken blijft. En ook zal blijven aangezien Lanegan een maand geleden overleden is. Tenzij dat in een ander boek ter sprake komt. Ik ga in elk geval a Devil in a Coma nog lezen, over zijn strijd met corona waardoor hij ook bijna het hoekje om ging.
Maar wow, wat een boek was dit zeg.
En ook Gutmouth valt in de prijzen. Welke prijs weet ik niet, maar ik wilde hem toch graag nog even memoreren:
Een boek uit de New Bizarro Author series en ultra bizar is het. In een universum wat ljjkt op dat van Bojack Horseman, maar dan de nachtmerrie versie. Met inktvissen als gevangenisbewaarders en een menselijke rat als beste vriend, drugs waardoor pijn lekker gaat voelen, waarin mensen en dieren de vreemdste mutaties aan hun lichamen hebben, een vrouw verandert is in een fiets en waarin Mega-Corp regeert, een nietsontziende multi national die strenge regels op bloederige en bizarre wijze handhaaft, is Dedmon een werknemer voor Mega-Corp, hij spoort personen op die zich niet aan de regels houden en heeft een mutatie, een grote gulzige bek onder zijn navel. Het begon met een klein bultje…
Zijn vriendin, een cyber hoer met 1 been en 3 borsten, raakt iets te opgewonden van die mutatie en dat is het begin van veel ellende voor Dedmon, bijnaam Gut vanwege zijn Gutmouth. Veel weirder en soms ook goorder en bruter ga je het niet gauw krijgen, geweldig bizar verhaal. Enige nadeel is dat het vrij kort is. Voor de rest een fijne trip in een bijzonder universum.
Jonathan David voetbalt bij Canada, hij werd geboren als Gigi Allen, maar omdat hij fan is van de Schotse band Belle & Sebastian heeft hij zijn naam verandert in Jonathan David, zijn favoriete Belle & Sebastian nummer. Hij is de enige WK deelnemer met de naam van een liedje.
Als ik mezelf ook naar mijn favoriete Belle & Sebastian nummer vernoemd had had ik Dog on Wheels geheten, hetgeen ook best een prima naam is. Beetje Indiaans. Je mag mij dus voortaan ook best Dog on Wheels noemen. Geen probleem.
Dag of 5 later waren we in Praag, daar speelde Slavia de return in de Conference voorronde tegen Saint Joseph’s, een voetbalgigant uit Gibraltar. Uit was het al 0-4 geworden, dus erg spannend ging het niet meer worden. Een stuk voller dan bij Slovan wel. Voor de tribune waar ik (in het midden) wilde zitten bleken zelfs vrij weinig kaarten meer. Uiteindelijk kwamen er 15.359 toeschouwers in de Fortuna Arena waar ongeveer 22.000 in kunnen. Redelijk goed gevuld dus.
Veel mensen om het stadion in Slavia shirt. Kwam me op één of andere manier bekend voor, dat shirt.
Het duurde een dik kwartier voor Slavia de ban brak, maar toen ging het ook rap en liepen ze voor rust uit naar 4-0 met vier goals tussen de 18′ en 34′ minuut. Gelijk na rust een mooie vrije trap en 5-0. Daarna geloofde Slavia het wel, kregen nog wel wat kansen, maar pas in blessuretijd scoorden er nog twee, 7-0 bleek de grootste Europese zege ooit voor Slavia te zijn.
Inderdaad, die waar die pijl heen wijst, dat ben ik 🙂
Zomerstop, dat bestaat niet meer. Des te beter want nu kon ik tijdens de vakantie mooi naar een paar potjes buitenlands voetbal. De reis ging naar Ljubljana, Bratislava, Praag en Leipzig. De planning was Olimpija, Slovan en Slavia. Olimpija Ljubljana tegen Mura kon ik al skippen voordat we op reis gingen. Effe een mailtje gestuurd hoe en wat qua kaartverkoop, dag later al bericht. Slecht nieuws…
Dear Martijn!
Sadly this match will be played behind closed doors as our club was punished from Slovenian FA.
Regards, NK Olimpija Ljubljana
Geen Olimpija Ljubljana dus. Na een weekje Ljubljana (mooi en warm) trokken we naar Bratislava en op zaterdag 23 juli om 18.00 stond de wedstrijd Slovan Bratislava-Trencin op het programma. Wandelingetje van dik 20 minuten van het appartement naar het Stadion gemaakt, Google Maps Rules! Wat niet zo rulede was dat het bloedheet was in Slowakije, plekje in de zon en zweten als een otter, maar ach, beter dan in de spoelende regen zitten. En zie daar, het stadion. Nou ja, wat vlaggen. Het stadion was nog niet te zien.
KLIK OP DE FOTO’S OM EEN GROTERE WEERGAVE TE ZIEN
Er komt niet veel volk bij Slovan, dus een kaartje kopen kon gewoon aan de kassa. En zo zat ik lekker in het zonnetje, ter hoogte van de middenlijn. Er kunnen ongeveer 20.000 toeschouwers in, maar het hield met 5 a 6.000 wel op. De meeste zaten op de tribune waar ik zat. Achter de ene goal zaten welgeteld 30 bezoekers, achter de andere een pluk fanatiekelingen die trommelden en zongen.
De harde kern op een verder vrij lege korte zijde. Op de andere tribune achter de goal was ook nog wel wat plek geweest
Recordkampioen en regerend kampioen Slovan had zijn eerste wedstrijd verloren en dus wat goed te maken tegen Trencin, vorig seizoen geen hoogvlieger. In de beginfase waren beide ploegen redelijk gelijkwaardig aan elkaar, maar naar mate de wedstrijd vorderde werd Slovan wel de betere. Paar goeie kansen, kopbal tegen de paal en 10 minuten voor rust de 1-0 dankzij een van richting veranderd schot. Trencin kreeg ook een paar kansen maar scoorde niet.
Halverwege de tweede helft viel de 2-0 en was het verzet gebroken en had Slovan naar een hele dikke zege uit kunnen lopen. In de laatste 10 minuten liepen ze nog uit naar 4-0 maar gezien de reeks dikke kansen in de laatste 20 minuten had het ook makkelijk een nulletje of 8 kunnen zijn.
Blije toestanden, Slovan-Trencin 4-0.
Er waren dus 5338 toeschouwers
Hadden we ook nog wat oude bekenden, maar uiteindelijk maar 1 echt gezien. De trainer van Trencin, Peter Hyballa.
Slovan spelers Guram Kashia (vorige 3 wedstrijden basisspeler) en Joeri de Kamps zaten niet bij de selectie, oud PEC speler Siem Voet zat 90 minuten op de bank.
En toen blies Slovan minnend Bratislava de aftocht. En belde ik een Bolt (taxi) en sloot weer aan bij de drie vrouwen, ofwel mijn vrouw en dochters, die 0,0 interesse hebben in dit voetbalcultuurtripjes. Raarrrr.
Zaterdag Dokkum Dag. Eerst Dokkum tegen GSVV (Gerkeskleaster-Stroobos Voetbal Vereniging) in het VV Dokkum Voetbaltheatre of Dreams aan het Harddraverspark op het veld waar ik mijn (weinige, stuk of 3) voetbalhoogtepunten beleefde. Dokkum kon nog nacompetitie halen, zelf winnen (deden ze, 4-0) en WTOC (Westergeest Triemen Oudwoude Combinatie) moest dan verliezen van RWF (Rood Wit Frieschepalen) hetgeen ook gebeurde (RWF won met 5-1). Neefke Jordi scoorde, gaf een assist, zag een kopgoal onterecht afgekeurd worden en schoot tegen de paal. Dat zijn dus in 1 wedstrijd meer hoogtepunten dan ik in vier jaar behaald heb bij VV Dokkum. Elk syn talent, zoals mijn broer (alsmede vader van Jordi) zei, en sa is’t mar krekt.
Zo stelt het weinig voor, maar klik maar eens op de foto en er ontrolt zich een prachtige sfeerfoto van dit bezoek aan de Groen Witte Weide van dé club van Dokkum.
Des Avonds nog meer Dockumers, al waren het eigenlijk Liwwadders, namelijk de wederopstanding van it Dockumer Lokaeltsje, ooit aanvoerders van de Friese Bries met hun dissonante klanken en weirde teksten, daarna uitgerangeerd, maar inmiddels alweer wat jaartjes back on track. Te weinig ouwe nummers, maar ach, die nieuwe waren ook best genoeg juh.
Sêêêêêh hestou Sytse oek sien? Waatte jong, gaan speulen
Daarna speelde Rats on Rafts, die zag ik ooit in het voorprogramma van Jay Reatard, daarna nog eens met de Kift (beide keren wel prima), maar deze gedaante van Rats on Rafts met wat gemompel en gegil over muziek die uit de kast van Joy Division en the Cure kwam werd saai bevonden. Maar daar kwam ik eigenlijk niet voor, ik kwam voor de legendarische mannen van iDL (it Dockumer Lokaeltsje, inderdaad).
Deze poster hangt nog immer bij mij boven, boven de TV, maar dat is meer om Jay Reatard te eren dan dat het ter meerdere eer en glorie van Rats on Rafts is.
En wat nou, we gooien er gewoon een dikke minuut van zaterdag tegenaan. Hier, asjeblieft, waarom niet nou?
En ook nog maar gewoon de onovertroffen klip die ik ooit maakte van Spoekeko & Piemelsjen. Twee nummers die ik (ja, godver, ik zeg ut mar gewoan efen) zaterdag toch wel alderjezust graag efen hoort hat.
Gister was Ad Astra op tv. Een film met Brad Pitt. Over een astronaut, of zoals de synopsis verhaalt:
‘Ad Astra’ volgt de ruimteavonturen van een licht autistische ingenieur, Roy McBride genaamd. Het is jaren geleden dat zijn vader naar Neptunus afreisde om buitenaardse intelligentie op te sporen. Roy besluit nu de Melkweg door te reizen, op zoek naar zijn vader en om antwoord te krijgen op de vraag waarom hij niets van zich heeft laten horen.
Ik zag hem in 2019 in de bioscoop en vond het een beetje een saaie film. Zo schreef ik op MovieMeter:
Was van tevoren al een twijfelgevalletje na de kritieken die ik las, maar was door de positieve geluiden toch wel benieuwd genoeg om hem toch te gaan kijken. Begin viel me alles mee maar op een gegeven ging het me veel te traag, dommelde ik een beetje in en betrapte mezelf daarna op ver afdwalen met gedachten over Leo Beenhakker (Donald Sutherland leek wel wat op Don Leo), wat zullen we vanavond eens eten, niet vergeten een zak wortels mee te nemen voor de konijnen, Valencia-Ajax, zin een gele kiwi, jammer dat deze film niet over een Friese schaatser gaat enzovoort… Had hem achteraf bezien prima over kunnen slaan.
Jammer dat deze film niet over een Friese schaatser ging? Inderdaad, want ik had voor Ad Astra een veel beter scenario bedacht.
Ik denk bij de titel eerder aan de verfilming van de carriére van een succesvolle Friese schaatser.
Ad Astra (Meindert Talma) was lange tijd de Joop Zoetemelk (of Tom Dumoulin) van het schaatsen. Zijn carriére werd overschaduwd door een noodlottige gebeurtenis uit zijn jeugd waardoor hij buiten het schaatsen een getroubleerde nathals en vrouwenjager was, hetgeen toch nadelige invloed op zijn prestaties had. Totdat hij Fokje Hellema (Doutzen Kroes) tegenkwam, een schaatster uit Paesens Moddergat die hem bekeerde tot het ware geloof. Nadat Ad Astra het licht zag werd hij wereldkampioen, maar kort daarna schaatste hij in een wak en viel in een zwart gat waarna hij terugviel in zijn oude gewoonten, zowel de Heere Jezus als Fokje links liet liggen waarna hij, nadat Fokje en ook de Heere terug gekeerd was in zijn leven, op 38 jarige leeftijd een spectaculaire come back maakte. Fokje werd daarna ernstig ziek waarna Ad Astra met tranen in zijn ogen op het moment dat Fokje in de Sionsberg te Dokkum haar laatste adem uitblies alsnog een gouden medaille won.
Daarna focust de film op Ad Astra (Peter Tuinman) anno 2018, een in Amerika levende TV dominee die zichzelf Lazarus noemt en uiterst dubieuze dingen doet met de centen die hij binnenhaalt van de reborn Christians in de US of A.
Mooie rauwe film met een lach en een traan en wat Hollywâld ingredienten. Zin in. Gegarandeerde kaskraker, read my lips!
En zo figureer je opeens in de (overigens geweldige) Vera trash that podcast. Vreesde al dat het incidentje met Greg Dulli van de Afghan Whigs aangehaald ging worden en dat het verhaal 30 jaar later niet meer helemaal ging verhalen wat er gebeurde. En inderdaad. Vera medewerkster belaagd door wilde danser, klap op de bek en de zaal uit gesleurd. Mwoah, far beyond the truth Pepr & Maak. Daarom hier nothing but the truth over die avond.
We schrijven de vroege jaren ’90. Een tijd waarin we op weg naar Vera en voorafgaand aan de (laat, meestal rond 23.00 de hoofdact) show nog wel eens een bier of wat dronken en daarbij wel eens ietwat over ons theewater raakten. Over mijn theewater in dit geval.
Ik was inderdaad wat wild aan het doen qua swing, raakte daarbij zonder dat ik er erg in had iemand in het gezicht en daar werd Afghan Whigs zanger Greg Dully boos over. Ik had echter geen idee waar hij het over had. Hij bleef me boos aankijken, net als de baardaap op bass en toen ik mijn middelvinger opstak kwam Dulli als een dolle stier van het podium en gaf me een duw (geen keiharde klap op de bek dus). Dat was het zo’n beetje, de boel werd direct gesust (dus niet de zaal uit gesleurd). Wie overigens ook even gememoreerd moet worden is Annelies, destijds nog de vriendin van Pe. Waar mijn vrienden verbijsterd ende verbluft toe stonden te gapen kwam Annelies als enige in actie. Met een luidkeels HEY JONG!!! werd Dulli tot de orde geroepen.
Band speelde voort en ik ben maar niet meer wild gaan doen. Na afloop Dully backstage nog gesproken, toen uitgelegd hoe en wat en bood hij zijn excuses aan voor zijn reactie en ik voor mijn wilde gedoe. Ik kreeg een blikje cola, want volgens Dully had ik wel genoeg gedronken en zand er over klaar en uitgepraat en even goede vrienden. Ik weet nog dat pepr mij in de daaropvolgende VK toesprak “het is hier geen Nirvana clip jongeman”.
Na afloop nog de stad in geweest en een encounter met een andere zanger gehad, de Dijk speelde die avond in de Oosterpoort en in de kroeg kwamen we Huub van der Lubbe tegen. Gezellig praatje gemaakt oa over de rol die hij in de cultfilm Han de Wit speelde. Van Huub kreeg ik ook een colaatje maar mocht ik er wel een versterkertje doorheen. Ik zat dan ook rustig op de kruk in plaats van dat ik als een razende Roeland door de zaal raasde. Hij was het met me eens, Greg Dulli is een lul, een beetje nietsvermoedende dronkelappen aan te vallen.
Jaar later speelde Afghan Whigs weer in Vera, ging Dulli alsnog de popie jopie uithangen, ”i bet he was German” en wat een lul ik was. Vond ik een lulliger actie dan dat duwtje van een jaar eerder. Toen ik mijn middelvinger weer op zou steken pakte Bauke mijn arm beet en zei “niet doen”. En inderdaad, de wijste maar zijn. Sindsdien vind ik Greg Dulli best wel een lul.
Dertig jaar later sta ik nog steeds regelmatig vooraan bij het podium. De wilde jaren zijn voorbij, de meeste haren (vooral de wilde) zijn in een doucheputje achtergebleven. Ik beweeg hooguit mijn rechtervoet op de maat en veel gekker gaat het niet meer worden, kortom, het is tegenwoordig 100% safe om bij mij in de buurt te staan bij een concert. Was het in de 90’s trouwens ook wel, zo vaak deed ik niet wild bij concerten. Zeker niet na die avond met de Afghan Whigs. Een hoog “heb ik weer” gehalte.
Ali B aan de schandpaal! Terecht of onterecht maakt mij niet zoveel uit, maar wie heeft op zijn blog al meer dan 10 jaar gewaarschuwd voor dit wandelende braakmiddel? Zou tijd worden dat NL wakker wordt. Misschien mij nav dit alles maar gewoon minister president maken, ik zie dingen duidelijk scherper dan Rutte.
Ik heb dit jaar (gemiddeld) een boek per week gelezen. Dikste was Juli Zeh (Unterleuten 672 p), alle 500p+ boeken die ik in ’21 las zijn door een vrouw geschreven. Beste boek NL: Sjappy – Sipke de Schiffart (al was die in het Fries, maar Fryslan ligt in NL, dus foarút mar wer). Beste buitenlandse boeken: Shuggie Bain – Douglas Stuart. En: Orkaanseizoen – Fernanda Melchor Bizar boekenfeit: Kort nadat ik begonnen was met de herlezing van de Heineken ontvoering werd Peter R de Vries neergeschoten.
Naast Sjappy en Shuggie waren dit de boeken die ik erg goed vond: In Genade – Rye Curtis Ik ben er niet – Lize Spit Het Noordwater – Ian McGuire De Verdwenene – Lot Vekemans Once upon a time in Hollywood – Quentin Tarantino Het Feest – Elizabeth Day Rivier van Whiskey – TC Boyle Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid De nacht valt altijd – Willy Vlautin
Bij de toenmalige huisdealer in Dokkum waar ik mijn rookwaar kocht waren een paar Oostenrijkers op bezoek en die hadden een teepje mee van een bizar Oostenrijks combo Drahdiwaberl (draaidatwicht), ik heb het overgetapet en nog jahre geluisterd. Beetje Zappa, beetje Brood, beetje Dockumer Lokaeltsje und ein ganze menge rahrigkeit aus Österreich. Maal gekoekt en ferdommt, staat ook op Spotify. Leuk.
Ik ga even meezingen. Mee huilen. Als ik moest kiezen tussen nooit meer Tuc Paprika koekjes of nooit meer dit nummer, laat die Tuc Paprika koekjes dan maar. Deze heb ik (op 8 september 2011) zelf op you tube gezet. Niet dat dat nou zoveel uitmaakt, maar ik wilde het toch even zeggen. Dat is trouwens gister 10 jaar geleden. Godverdomme, wat toevallig allemaal weer en dat is het ook echt.
Wat mij wel leuk zou lijken. Dat Ruth Underwood in de hoek van mijn kamer zou staan en altijd een lekker deuntje Rollo Interior speelde, gewoon de hele dag door. Ik zou daar geen genoeg van krijgen, nooit. Even naar de keuken, bami maken, Ruth speelt een fijn deuntje, gaan we eten, zet ik een liedje op over een pancake breakfast want Rutn moet ook eten en ik maak lekkere bami. Zou mooi zijn als dat zou kunnen.
Zo zagen mannen er uit toen ik acht was. Allemaal. Zelf had ik kort haar, een scheef geknipte pony en was ik, als het hard waaide, bang voor overstromingen, mijn cavia ging dood toen ik naar een speeltuin ging, ik ben nooit meer naar die speeltuin gegaan. Maar dat zal allemaal wel, het lullige is dus dat dat ene bandlid zijn instrument vergeten is en dat de rest zei “ja dikke lul, we gaan gewoon spelen”. Dus ging die gast maar wat staan dansen. Ja, 1977, toen kon dat best. Hoef je nu niet meer mee aan te komen.
Vroeger, toen ik 5 was of zo, dacht ik dat Eagles Engels was voor Egels. Gister fietste ik naar mijn werk en zag ik een platgereden egel liggen. Dan hoeft het van mij al niet meer. Egels en cavia’s, van hun dood raak ik altijd van slag.
Het paard schopt Vlinder voor haar bek. De koe bedelft Spijker. De geit bijt Storm een vinger af. Het varken bijt Storm nog een vinger af. De hond bijt Bloem in haar been en wil niet loslaten. Ik moet toezicht houden, taakstraf, maar zit in het kantoor tequila te drinken en hasj te roken en Horse Cow Goat Pig Dog op high volume te luisteren om het gekrijs van die kutkinderen te overstemmen. De cavia krijgt een stukje paprika, lief beestje.
In 1973 Rolling Stone declared the album “a disaster” They disliked the world of “paranoia, schizophrenia, degradation, pill-induced violence and suicide” that the album introduced to the listener, as well as Reed’s “spoken and shouted” performance.
Robert Christgau in a February 1974 review for Creem felt that the story about “two drug addicts who fall into sadie-mazie in thrillingly decadent Berlin” was “lousy” and the music was “only competent”.
Ooit ging ik om met de Gunst, hij had ook een voornaam, maar daar hield ie niet van. Hij kwam ooit aanzetten met een verzamelplaat van Lou Reed, daar stond Vicious Circle op. En dat vind ik een mooier nummer dan Vicious. Sterker nog, het is één van mijn favoriete Lou Reed songs.
Gooi er weer eens een muziekje op! Meatbodies komt met een nieuwe plaat (3 september komt ie uit) en op Spotify staan al 3 nummers. Abu.com zou Abu.com niet zijn (of wel zijn, al naar gelang) als ik niet halverwege mijn zin de draad volledig kwijt was. Nee, als ik niet gewoon het wat mij betreft beste van die 3 nummers met jullie, mijn 4 trouwe overgebleven bezoekers (zet daar maar een paar nullen achter, ook inactief trekt dit cultblog nog steeds over de 1.000.000 kijkers per dag) zou delen. Reach for the Sunn, jaaaa mensen, Meatbodies!
Deze week (of eigenlijk al vorige week) weer eens uit de vergetelheid getrokken, tijd niet gehoord. De band met de coole naam en de nog coolere muziek. DESTRUCTION UNIT.
Destruction Unit komt uit Phoenix, Arizona, maar het begint eigenlijk allemaal als zanger/gitarist Ryan Rousseau halverwege de jaren 90 een tijdje in Memphis, Tennesse woont en daar als drummer van punkrock/garageband The Reatards gaat samenwerken met de dan 15-jarige Jay Reatard. bron: Vera site Dikkie
De Rampweek van Ajax met de blunder vwb het inschrijven van Haller voor EL en de idiote schorsing voor Superheld Onana verbleekt bij wat wij hier voor de kiezen krijgen. Maandag al ons fijne grappige harige konijn Fluffy in moeten laten slapen en dan op zondagmiddag ook nog onze vrolijke fluiter Cavia Candy dood aantreffen. Beide wel een soort van kroniek van een aangekondigde dood, cavia’s die hun paprika laten liggen… dat is vaak een slecht teken. Maar aangekondigd of niet, onze huisdieren horen er bij, dus een nare kutweek kreeg nog een flinke zwarte rand. Teardrop for you Fluffy & Candy.
Abubakari de Vries' Blog 