Ozzy’s Finest are Fine & God-Ween-Satan

Ik heb niet heel veel (zeg maar gerust helemaal niks) met de meeste muziek van Ozzy, maar wel met “ouwe Black Sabbath”. Gister kwam ik een cd’tje tegen met hun tweede en derde plaat te weten Paranoid (1970) en Master of Reality (1971) en die dendert hier sindsdien door de kamer. Tot grote opluchting van mijn kinderen die geen fan bleken van de gekte op God-Ween-Satan.
-“Wat een rotmuziek”.
– Weet je ook even wat ik denk als ik “Peacock cock cock” van Katy Perry hoor.

Wat dan wel weer mooi is is dat Ogogo het “bopsjoewadiwadi” intro van Up on the Hill nu in haar hoofd heeft zitten. Het gaat allemaal goed komen. Over een paar jaar liggen Lady Gaga en Katy Perry in de grijze container en schalt God-Ween-Satan ook bij Ogogo en haar grote zus door de kamer. (Dream on Abu).
Overigens is God-Ween-Satan nog steeds GROOTS! Wat een masterpiece!

Speciaal voor Ogogo “bopsjoewadiwadi, Upon the Hill, The Word of the Boognish”

En speciaal voor Bill Vlinder het mooiste nummer van mijn dubbele Sabbath CD. Bill Vlinder vindt Sabbath namelijk “geen reet aan”. En dat kan ik mij maar niet voorstellen,
Children of the Grave, wát een fijn nummer is dat!

En uit de oude Abu.com doos iets van 8 maart 2011 over God-Ween-Satan. En over een common bitch.

God-Ween-Satan uit 1991. Een plaat die ik graag meeschreeuw. Net als bijvoorbeeld Knuppelhout van de Raggende Manne.

Neem nou El Camino, dat is nog altijd een fijn nummer om mee te schreeuwen.
El Caminoooo, blazin’ down the Road, El Caminooo…
Een nummer wat uitmond in een refreintje waarin op uiterst prettig maniakale wijze “Cuando Cuando” wordt geschreeuwd.

Van een vriend hoorde ik dat een meisje, dat in de straat achter het huis waar ik een kamer huurde woonde,  het maar “raar” vond. Die mafketel die met de ramen open snoeihard hele rare muziek draaide en dan ook nog eens heel hard en heel gek mee zat te schreeuwen Ik zal de laatste zijn om te beweren dat het niet raar ís. Maar om mij daar wat van aan te trekken… Tsja, daar zie ik het nut nu nog niet van in.

Nou ben je in Dokkum al gauw raar, daar hoef je niet veel voor te doen. Het meisje was het vriendinnetje van één van de vele hardrockers in Dokkum. Zo’n  lul met lang haar en een snorretje die na een nachtje stappen met vijf van zijn vrienden voor je ging staan en dan vroeg “Heb jij gezegd dat ik een lul ben?” Jiskefet heeft er later nog een sketch van gemaakt. Vijf van die New Kids types, maar dan Metal Style en dat die ene van die pseudo kopstootjes uitdeelde, altijd mis, maar wel “dreigend”. Dat meisje stond een eindje verderop. Haar geringe lengte met haar veel minder geringe overgewicht te compenseren. Op zaterdag zaten er zeven heavies op een rijtje op de bankjes van Bar Dancing de Ponderosa, allemaal hetzelfde t Shirt aan. Van Testament. De hoofdact op het Metalfestival in de IJsselhal in Zwolle waar al die Satanische Hippies een week eerder geweest waren. Snorretjes, lang dood haar, allemaal hetzelfde shirtje. En dan mij vragen of ik gezegd had dat hij een lul was…